Cihannüma: Tarih ve Coğrafya Araştırmaları Dergisi

1-24

Authors: Orhan Kılıç

Van Gölü, yüzölçümü bakımından Anadolu coğrafyasının en büyük gölüdür. Büyüklüğünden dolayı tarihi süreçte deniz veya derya olarak anılmıştır. Bu özelliği ile deniz taşımacılığı ve deniz bağlantılı ürünler bakımından bölgenin askeri ve iktisadi tarihini olumlu bakımdan etkilemiştir. Orta ve yeniçağda Ahlat ve Van’da tersaneler kurularak gölde işleyecek gemiler inşa edilmiştir. Göle kıyısı olan önemli merkezlerde eskiçağlardan itibaren limanlar bulunmaktadır. Ahlat, Van ve Tatvan önemli liman şehirleridir. Erciş, Adilcevaz ve Vastan ise daha küçük limanlara sahiptir. Buralardaki gemiler vasıtasıyla çeşitli nakliyat işleri ve buna bağlı olarak ticari faaliyetler yürütülmüştür. Van Gölü’nde gemi yapımı ve işletmeciliği devletin verdiği izin ve yetkiler çerçevesinde gerçekleşebilmiştir. Gölde devlete ait nakliye maksatlı kullanılan gemilerin yanında, devletin müsaade ettiği oranda ahalinin yaptırdığı küçük çaplı gemiler de işlemiştir. Van şehri, İran bağlantılı yolların kesişme noktasındadır. Buraya gelen tüccarlar, Van-Tatvan arasındaki karşılıklı nakliye işlerini çoğunlukla bu iki merkezdeki limanlardan göl yoluyla yapmışlardır. Hava şartlarının uygun olduğu zamanlarda Tatvan’dan Van’a kayık veya gemi ile seyahat, karayoluna göre daha az zaman alıyordu ve daha güvenli idi. Bu sebeple, şark seferlerine çıkan Osmanlı ordusunun iaşesi için gerekli olan zahirenin taşınması işinde deniz yolu aktif olarak kullanılmıştır. Van Gölü çevresindeki bazı merkezlerde bulunan çeşitli madenlerin imalathanelere nakli gemilerle yapılmıştır. Top veya top güllesi (darbzen) dökümü için gerekli olan malzemeler gemiler ile Van Kalesi’ndeki dökümhaneye taşınmıştır. Barut yapımında kullanılan hammadde ve malzemeler imalathanelere göl yoluyla ulaştırılmıştır. Van şehrinin ihtiyacı olan yakacak odun da çevreden toplanmış ve çoğu zaman göl üzerinden şehre getirilmiştir. Orta ve yeniçağda Van Gölü bağlantılı en önemli ticari unsur balıktır. Bendimâhî Çayı’ndan avlanan balıklar tuzlanarak çevre ülkelere ihraç edilmiştir. Göl çevresindeki gölcüklerde biriken sudan elde edilen soda tozu (boraks), balığın dışındaki bir diğer önemli göl ürünüdür. Dokumacılık mamulleri, sarı zırnık, arsenik, kaya tuzu ve bal bölgedeki diğer önemli ticari unsurlardır.

47-76

Authors: Cengiz Parlak

XVII. yüzyılın başında Ekmekçizâde Defterdar Ahmed Paşa tarafından Selanik surlarının dışında kuzey-batı tarafında yüksek bir mevkide inşa ettirilip vakıf kurulan Selanik Mevlevîhânesi, bölgesinde Mevlevîliğin cazibe merkezi haline gelmeye başlamıştır. Mevlevî tarikatının Osmanlı Devleti sınırları içindeki gücünün XVII. yüzyıldan itibaren artması, bütün mevlevîhâneler üzerinde devletin denetimlerinin fazlalaşmasına ve mevlevîhânelerin şeyhlerinin atanmasında dahi özellikle Şeyhülislam makamının etkili olmasına sebep olmuştur. Selanik Mevlevîhânesi de gelirleri yüksek olan vakıflarıyla dikkat çekmeye başlayıp, devletin bu tür denetimlerine de maruz kalarak, XVII. yüzyılın içinde şeyhinin atanmasında dahi Şeyhülislamın etkisi görülmüştür. Özellikle XVII. yüzyılın sonundan başlayarak mevlevîhânenin şeyhliğine aynı aileden kişilerin atanmasıyla, bu süreç XX. yüzyıla kadar devam etmiştir. Diğer taraftan aynı ailenin üyelerinin iki yüz yıldan fazla bir zaman diliminde yönetimde bulunması, bilhassa vakıf mülklerinin ve gelirlerinin idaresi hususunda çok sayıda sorunun ortaya çıkmasına ve belgelere yansımasına yol açmıştır. Bunlara ek olarak mevlevîhâne şeyhlerinin kardeşleri ve onların çocukları arasında şeyh vazifesine gelebilmek amacıyla önemli çekişmeler de yaşanmıştır. Biz de çalışmamızda mevlevîhânenin kuruluş sürecini, şeyhlerini, vakıf görevlilerini, gelir getiren mülkleri ile özellikle yönetimle ve vakıflarıyla ilgili yaşanan sorunlarını arşiv belgelerine yansıyan bilgilerle açıklayıp anlatmaya çalışacağız.

111-128

Authors: Ergin Çağman

Osmanlı Devleti’nin son döneminde faaliyet gösteren anonim şirketlerden biri 1912 yılında İstanbul’da kurulan “Dersaadet Birinci Osmanlı Numune-i Terakki-i Ziraat Anonim Şirketi”dir. Şirketin temel amacı dönemin fenni usullerini kullanarak ziraat ve hayvancılık sektörlerinde çalışmalar yapmak, bu sektörlere dair pratik eğitim vermek, yurtiçi ve yurt dışı gelişmeleri aktararak yayılmasını sağlamak, yerlileşme konusunda toplumsal bilinci güçlendirmek ve ülkenin ekonomisine ve terakkisine katkıda bulunmaktı. Şirket, projelerini hayata geçirmek için numune bir çiftlik kurmayı düşünmüş, bunun için ideal mekân olarak Yalova’da bulunan Baltacı Çiftliği’ni seçmiştir. Maliye Nezareti’yle yapılan anlaşmaya göre çiftlik, şirket tarafından yedi yıllığına kiralanmakla birlikte hükümet bu sürenin elli yıla çıkarılabileceğini bildirmiştir. Fakat çiftlik civarında iskân edilmiş olan ve bu toprakların bir kısmında tarım yapan Dağıstan muhacirleriyle ve çevre köylerde yaşayan ahaliyle bazı anlaşmazlıklar vuku bulmuştur. Bu konuda hassas davranan hükümet, ahali ve muhacirlerin mağduriyete uğramaması için anlaşmaya bazı maddeler ilave etmiştir. Çalışma, günümüz literatüründe hakkında fazla bilgi bulunmayan Dersaadet Birinci Osmanlı Numune-i Terakki-i Ziraat Anonim Şirketi’nin kuruluş amacını ve hedeflerini, şirketin Baltacı Çiftliği’ni kiralama ve işletme safhalarını Osmanlı arşiv belgelerinden faydalanarak ele almaktadır. Her ne kadar şirketin planladığı faaliyetler uygulanamamış olsa da 20. yüzyılın başlarında ziraat ve hayvancılık konusunda teşebbüste bulunan yerli bir ziraat şirketinin amacı, hedefleri ve iktisadi faaliyetlere yaklaşımının ortaya koyulması kanaatimizce tarih yazımı için değerli bilgiler sunmaktadır. Çalışma, böylece Osmanlı Devleti’nin son dönemindeki şirketleşme çabalarının anlaşılmasına katkı sunmayı hedeflemektedir.

145-164

Authors: Haruka Suemori

Japonya’da Osmanlı Tarihi Araştırmaları, II. Dünya Savaşı sonrasında ciddi olarak başlamıştır ve halen bu araştırmalar Japon üniversitelerinde Doğu Tarihi Bölümü içerisinde Orta Doğu-İslâm alanında yapıldığı gibi Doğu Tarihi Araştırmaları ve Orta Doğu-İslâm Araştırmaları disiplini içerisinde de yürütülmektedir. Çin ve Kore filolojisiyle tarihine dair Doğu Tarihi Araştırmalarının tarihi daha eski olmakla birlikte Orta Doğu-İslâm Araştırmaları, 1937’deki Japon-Çin Savaşı’yla birlikte başlamıştır. Özellikle II. Dünya Savaşı’ndan sonra 1950’li ve 1960’lı yıllardan itibaren Orta Doğu-İslâm Araştırmaları kapsamında Japon araştırmacıların Japonya devleti tarafından sağlanan imkânlar çerçevesinde Orta Doğu ülkelerine giderek bir süre kalmak suretiyle araştırma yapmaya başlamaları, aynı anda, Osmanlı Tarihi Araştırmalarının da artmasını sağlamış ve çalışma konuları zenginleşmiştir. Günümüzde Japonya’da hâkim olan ve bütün dünyayı bir bütün olarak anlamayı amaçlayan yeni tarih zihniyetine Osmanlı tarihi alanındaki araştırmaların katkısı yadsınamaz. Burada Japonya'da Osmanlı tarihi alanında yapılan çalışmalar yeni tarih anlayışının şekillenmesi çerçevesinde değerlendirilenecek ve yapılan çalışmalar hakkında bilgi verilecektir. Anahtar Kelimeler

171-208

Authors: Rudi Matthee (çev./trans. İlker Külbilge)

Varlığını, bir devlet olarak doğduğu 1501’den zeval bulduğu 1722 yılına kadar sürdüren ve İran tarihinin bu dönemine değinen çok sayıda modern araştırmacının yanı sıra çok sayıda İranlı tarafından da “kendine has bir yönetim şekli”, “eşi ve benzeri olmayan”, “nev-i şahsına münhasır” ve “kendine özgü bir dünya” olarak tanımlanan Safevî İranı’nı bu şekilde görmek için hatırı sayılır sebeplere sahibiz. Safevîlerin; dünyanın tek Şiî ulusunun yaratıcıları olarak oynadıkları çok önemli rolleri, modern İran ulus-devletinin banileri olarak sahip oldukları konum ve küçük bir Afgan savaşçı güruhunun bir ayaklanmayı müteakiben başlayan saldırısı karşısında devletlerinin aniden dağılması gibi bütün bu benzersiz özellikleri sözü geçen yaklaşımı gerçekten de haklı çıkarır gibi görünüyor.